Statek kosmiczny klasy Conestoga

Okręty klasy CONESTOGA zostały zaprojektowane jako okręty wsparcia i logistyki z ograniczonymi zdolnościami obrony. Jednak w miarę upływu lat rola ich diametralnie się zmieniły. Dzięki swoim zdolnościom zmieniły się w lekkie okręty liniowe z możliwością kontroli kosmicznej oraz wsparcia w bombardowaniach orbitalnych. Z długością 385 metrów i masą 75.000 ton, okręty klasy CONESTOGA zostały zaprojektowane według rozkładu 8-17-0, schematu który zapewniał optymalną pojemność ładowni z dość dobrze opancerzonym kadłubem.

Zasilanie dla całego sprzętu znajdującego się od początku kadłuba po sam jego koniec zapewnia reaktor fuzyjny A-59 firmy Westingland o mocy maxymalnej 3.6 terrawata. Jak większość wojskowych okrętów Conestoga brała zasilanie do reaktora ze skrystalizowanego proszku wytwarzanego z LiH (lithium-hydride). Reaktor jest w pełni chroniony na wypadek uszkodzenia w czasie walki. W przypadku jakiegokolwiek sygnału o uszkodzeniu reaktora następuje tzw. “zimne wyłączenie”. Polega ono na tym iż po otrzymaniu z czujników sygnałów o zagrożeniu uszkodzenia reaktora komputer rozpoczyna procedurę otwarcia zaworów zewnętrznych przez co komora reaktora ma bezpośrednią wentylację do przestrzeni kosmicznej a co za tym idzie następuje gwałtowne wychłodzenie rdzenia oraz całości komory. Reaktor ulega wyłączeniu i zagrożenie zostaje zneutralizowane. W przypadku wyłączenia reaktora zasilanie okrętu jest realizowane przez cztery zespoły akumulatorowe Continental Electric AS-4B oraz magneto-hydrodynamiczne turbiny AV-5. Każde z tych urządzeń generuje moc w granicach od 20 do 40 megawatt. Okręty klasy Conestoga napędzane są podwójnym systemem napędowym FYL (faster than light) do lotów z prędkościami większymi od prędkości światła (wykorzystywanym tylko podczas skoków) oraz napędem podświetlnym składającym się z czterech silników rakietowych Gates-Haidmann GF-240 biorącego bezpośrednio zasilanie z napędu fuzyjnego. Napęd podświetlny opiera się na reakcji plazmy ze specjalną masą która podgrzewa ją. Następnie gaz wytworzony prze tą reakcję jest kierowany wprost do dysz silników rakietowych gdzie zostaję wyrzucony z ogromną prędkością. Masa która jest wykorzystywana do reakcji z plazmą to przemysłowy carbon-diamond, który bardzo łatwo wchodzi z reakcję z plazmą wytwarzając bardzo gorący gaz. Materia ta jest stosowana ze względu na bardzo łatwe i tanie metody produkcyjne, dużą gęstość własną oraz łatwość przechowywania. Poza tym reakcja plazmy z tą materią nie pozostawia emisji radiowej ciągnącej się za okrętami napędzanymi innymi typami materii niczym ślad. Ciąg jest sterowany za pomocą przepływu carbon-diamond który to powoduje większe wytwarzanie gazu w przypadku większej dawki tego materiału i na odwrót. W przypaku podawania maksymalnej dawki carbon-diamond każdy z silników może wytworzyć ciąg o mocy 35.100 ton. Moc ponad maksymalna tzw.“Specific Excess Power” uzyskiwana z tego napędu osiąga przelicznik 1.8:1 jednak zużycie paliwa w tym przypadku jest bardzo duże przez co maksymalny ciąg może być utrzymany tylko przez krótka chwilę.

Do wykonywania skoków nadświetlnych wykorzystywany jest Romberg-Rockwell Cygnus 5. Napęd ten pozwala osiągnąć okrętowi prędkość wyższą od prędkości światła. On zapewnia wykonywanie skoków kosmicznych. Większą część okrętu zajmują hangary i ładownie. Dostęp do tych hangarów jest zorganizowany za pomocą pięciu drzwi ładunkowych o wymiarach 25m x 10 m. Załadunek do hangarów może być wspomagany za pomocą dźwigów o układzie H rozmieszczonych wzdłuż drzwi hangarów na specjalnych szynach. Przestrzeń ładunkowa ma pojemność 1.2 miliona m3. Poniżej przestrzeni ładunkowej znajduje się hangar dropship-ów oraz wszelkich promów zrzutowych. Mieści on do 4 promów. Promy i UD-4 mogą być przestawiane pomiędzy hangarami za pomocą specjalnych drzwi łączących hangary o rozmiarach 30 m x 30 m.

Do podtrzymywania życia w czasie wykonywania skoków nadświetlnych służą komory kriogeniczne które to w czasie skoków utrzymują stan organizmu ludzkiego w warunkach ponad normalnego spowolnienia funkcji życiowych. W czasie skoków komputer główny okrętu zarządza i nadzoruje stan każdego członka załogi znajdującego się w komorze. Po dotarciu do celu podróży komputer przywraca funkcje życiowe do normy w przeciągu 30 minut od zakończenia podróży (czas ten może być krótszy jednak uzależniony jest z reguły tylko i wyłącznie od danego organizmu - nigdy jednak nie dłużej niż 30 minut). Na okręcie standardowo znajduje się 90 komór kriogenicznych dla załogi i pasażerów. W szczególnych przypadkach jest możliwość zainstalowania w ładowniach do 2000 komór kriogenicznych dla potrzeb przewozu większej ilości wojska. Cały okręt utrzymuje sztucznie wytworzoną grawitację w celu ułatwienia bytności załogi. W szczególnych przypadkach można regulować grawitację dla poszczególnych pomieszczeń. Na przykład w przypadku istnienia osób ze złamaniami kończyn lub uszkodzeń wewnętrznych grawitacja jest obniżona celem mniejszego obciążania organizmów chorych. Najczęściej tego typu praktyki maja miejsce w odniesieniu do ambulatoriów bądź pomieszczeń z uzbrojeniem.

Jeśli chodzi o kontrolę nad okrętem to jest ona w pełni zautomatyzowana i nie wymaga ingerencji ludzkiej. Komputer główny okrętu sam zarządza wszystkimi systemami i pozwala na bezobsługową pracę w każdej sytuacji włącznie z prowadzeniem walki. Jedynym momentem gdy niezbędna jest ingerencja ludzka to podanie celu podróży bądź celu misji. Poza tym okręt jest całkowicie autonomiczny i działa zgodnie ze stanagami USCMC.

Wszystkie systemy awaryjne są w pełni zautomatyzowane. Nawet w przypadku bezpośredniego zagrożenia eksplozja reaktora nie istnieje niebezpieczeństwo uszkodzeń gdyż komputer pokładowy odstrzeli reaktor w przestrzeń kosmiczną na kilkanaście sekund przed eksplozją co zapewni pełną ochronę okrętu. W przypadku nieszczelności kadłuba każde z pomieszczeń może być izolowane i oddzielnie utrzymywane zapewniając wystarczające warunki dla życia. W przypadku gdy uszkodzenia będą tak poważne iż niemożliwym będzie utrzymywanie środowiska wystarczającego dla życia okręt dysponuje dwudziestoma kapsułami ewakuacyjnymi typu 337 EEV (Emergency Escape Vehicle), które mogą być wystrzelone w przeciągu kilku sekund po ustaleniu przez komputer pokładowy takiej potrzeby (oczywiście po załadunku załogi - czy to automatycznym czy manualnym przez samą załogę). Kapsuły te zapewniają także ewakuacje w czasie skoków nadświetlnych.

Każdy okręt klasy CONESTOGA posiada system autodestrukcji. System ten może zostać uruchomiony tylko i wyłącznie przez uprawnionego do tego oficera posiadającego odpowiednie kody. Sam system autodestrukcji opiera się na niczym innym jak na manualnym zmuszeniu do wyłączeniu chłodzenia reaktora przy jednoczesnym zablokowaniu czujników komputera głównego. Doprowadza to do eksplozji reaktora która ma wystarczająca siłę niszczącą. Czas na ewakuacje załogi w takim wypadku wynosi 15 minut.

W przedzie kadłuba umieszczona jest większość czujników jakie posiada krążownik klasy CONESTOGA. Na przedzie umieszczone są dwa główne czujniki optyczne - dwa teleskopy o długości około 12 metrów mieszczące w sobie układy optyczne w zakresie fal widzialnych jak i fal UV. Dane zbierane z tych teleskopów dodatkowo wspierane są przez 60 metrowy radioteleskop wraz z 20 metrowym zapasowym radioteleskopem. Cały zestaw czujników zajmuje się pasywnym monitoringiem otoczenia okrętu. Aktywny zestaw czujników opiera się na trzech głównych głowicach radarowych służących do aktywnego przeczesywania przestrzeni kosmicznej oraz dalekiej obserwacji. Zestaw ten potrafi wykrywać obiekty o skutecznej powierzchni odbicia równej 2 m2 z odległości 1000 km oraz obiekty o powierzchni około 100 m2 z odległości 80.000 km. Pozostałe pięć głowic radarowych rozmieszczonych na całej długości kadłuba zajmuje się zbieraniem danych wykorzystywanych do naprowadzania systemów uzbrojenia. Tuż przed sekcją napędu umieszczona jest specjalna antena pozwalająca nawiązywać łączność okrętowi w czasie wykonywania skoków nadświetlnych. Ma ona długość 64 metrów. Do łączności w normalnych warunkach stosowana jest 16 metrowa antena nadająca na niskiej częstotliwości.

Cały kadłub okrętu klasy CONESTOGA pokryty jest specjalnym materiałem mającym za zadanie zmniejszenia skutecznego pola odbicia wiązki radarowej. Pokrycie to zapewnia okrętowi skuteczne pole odbicia wiązki od przodu wielkości 10 m2 oraz 260 m2 w przypadku profilu bocznego. Moduł silnikowy ma zamontowane specjalne rozpraszacze promieniowania podczerwonego, które dość silnie emanuje z silników. Dzięki temu sygnatura w podczerwieni jest bardzo niska i okręt jest dość dobrze maskowany w zakresie wykrywaczy bazujących na promieniowaniu podczerwonym. Poza funkcjami absorbującymi fale radarowe wykładzina która pokrywa cały kadłub zapewnia także pochłanianie promieniowania laserowego często wykorzystywanego w uzbrojeniu krótkiego zasięgu. Cały okręt pokryty jest także specjalną farba maskującą która dodatkowo wzmacnia pochłanianie fal. Farba ta ma najczęściej ciemnoszary bądź czarny zależnie od przeznaczenia okrętu.

Wszystkie okręty klasy CONESTOGA posiadają lekkie uzbrojenie spełniając swoje zadanie jako drugoplanowy okręt wsparcia. Jest ono jednak wystarczające do zapewnienia przewagi w obrębie planety. Jako główne uzbrojenie CONESTOGA przenosi rakiety XIM-128A Long Lance ASAT w specjalnym przedziale umieszczonym w górnej części kadłuba. XIM-128A ma 5,6 metra długości. Jest typową rakietą SS (space to space) stosowaną w walkach kosmicznych. Napędzana jest dwustopniowym silnikiem rakietowym Lockmart LP-XII. Po odpaleniu główny i pierwszy silnik przyspiesza rakietę do maksymalnej prędkości w kierunku wyznaczonego celu. Po 4 sekundach człon ten zostaje odłączony i rakieta rozpoczyna fazę lotu opartą o nadana jej energię. W pobliżu wyznaczonego celu uruchamia się drugi silnik który odpowiada za korygowanie kursu rakiety aż do trafienia celu. System chłodzenia umieszczony w ogonie rakiety zmniejsza jej profil promieniowania podczerwonego oraz promieniowania UV. Rakieta ta należy do klasy rakiet FF (fire-forget) co oznacza iż po odpaleniu sama koryguje pozycję celu za pomocą własnych czujników. Oczywiście w przypadku gdy cel jest poza zasięgiem jej autonomicznych czujników cały czas korzysta z sensorów umieszczonych na CONESTODZE co daje jej dokładny obraz sytuacji. Jednak należy pamiętać iż może ona sama prowadzić obserwację wyznaczonego celu bez udziału krążownika. Głowica bojowa rakiety składa się ze specjalnego stopu metalu pociętego w pierścienie. W przypadku detonacji cel zostaje “uderzony” chmurą wirujących pierścieni o bardzo wysokiej prędkości. Skuteczność tego typu broni jest bardzo duża i powoduje najczęściej tragiczne w skutkach uszkodzenia. Rakieta najczęściej próbuje doprowadzić do przechwycenia na kursie czołowym. Powód jest banalny w przypadku kursu zderzeniowego do prędkości odłamków po detonacji dochodzi prędkość celu co znacznie zwiększa siłę. Atak boczny ma mniejszą siłę jednak jest wystarczający do uszkodzenia większości istniejących jednostek.

Uzbrojenie zapasowe stanowi para miotaczy promieniowania cząsteczkowego o mocy 800MeV które zapewnia obezwładnienie elektroniczne celu w odległości 100.000 km w przypadku braku jakiejkolwiek osłony. Dodatkowym wyposażeniem jest zespół dwóch wież które składają się z podwójnych miotaczy amunicji kinetycznej (specjalnie zaprojektowanej amunicji), która wystrzeliwują z prędkością 12 km/s. Pomimo wysokiej szybkostrzelności jest to broń ostateczna gdyż praktyczny zasięg jej to mniej niż 100 km. Praktyczny w tym przypadku oznacza możliwość powadzenia celnego ognia. Powyżej 100 km cele mogą wymanewrować chmury amunicji. Najczęściej stosowane są do zwalczania rakiet w bezpośredniej odległości. Jednak w przypadku użycia w krótkim zasięgu efekt jest katastrofalny. Żaden okręt nie jest w stanie wytrzymać 1 sekundowej serii z tego uzbrojenia. Najczęściej po takim trafieniu dochodzi do przełamania kadłuba w miejscu trafienia. W przypadku mniejszych jednostek po prostu znikają zamieniając się w chmurę małych części. Główna obroną bezpośrednią zajmuje się zestaw wieżyczek laserowych rozmieszczonych na całym kadłubie. Te 80mW lasery są w stanie likwidować małe cele jak myśliwce rakiety czy też pociski kinetyczne. Poza tym w skład uzbrojenia wchodzi wyrzutnia 60 orbitujących, inteligentnych min. Miny te są po wystrzeleniu bardzo skuteczną bronią przeciw niskoorbitującym statkom kosmicznym. Są całkowicie autonomiczne po wystrzeleniu i posiadają własny system naprowadzania.

Do walki planetarnej CONESTOGA posiada magazyn o pojemności 80 sztuk wolno opadających, naprowadzanych RVs (re-entry vehicle) zdolnych przenosić wszelkiego rodzaju głowice poczynając od odłamkowych przez głębokiej penetracji przeciwko bunkrom po termonuklearne czy biologiczne.